فضای شهر مسموم است
و شب از عطر و بوی نسترن خالیست
به روی بستر خاموش این شهر ملال انگیز
تن عریان یك كودك ،
خزیده زیر تن پوشی كه از وصله بسان دشتی از گل ،
رنگ در رنگ و گلگون است .
تو گویی جسم لرزانش
مثال شاخه ی بیدی میان موج و طوفان است .
نه پا پوشی ،
نه تن پوشی ،
نه حتی آرزوی كوچكی بر دل
نصیبی نیست او رااز این دنیای پر نعمت
مگر ، دستی كشیده در پی خواهش
مگر چشمی پر از اندوه و پایی آبله بسته
به روی سنگ فرشی كه چون آغوش گرم مادری دلسوز می ماند
شبا هنگام خوابیده ،
و در رویای شیرینش
زگیسوی شب تاریك این شهر ملال انگیز ،
هزاران پولك سیمینه می چیند
خدایا ! لوح خام قسمتش انگار ز هر نقاشی ای خالیست
سكوت و وحشت و سرما درون قلب او جاریست
نمی دانم
نمی دانم كه این دنیا پیش چشم خیس و نمناكش چگونه رنگ می گیرد .
چگونه رنگ می بازد
غمی او را نمی كاهد
اگر در بیشه های بایر ،دستان این مردم
درخت مهربانی و سخاوت مثال هیزمی خشكیده می ماند؟
نمی دانم!!
چنان در خواب شیرین رفته آن كودك كه گویی دردی نیست
اگر بذر نوازش ، دانه احسان كمیاب است
و سال ، سال قحط ایثار و زوال مردمان پاك باز است .
چه غم باشد دل او را
كه قلب پاك آن كودك
به نیم خورده سیبی خاك آلوده مسرور است .

دردهای من ، به زنجیرم كنید
از جوانی خسته ام ، پیرم كنید

با دروغ مرگ عشقم پیش او
از گذشتِ زندگی سیرم كنید

از نیستانم جدا افتاده ام
بشنوید آواز و تفسیرم كنید

كفر می بارد ز كیش قلبِ من
با دو قطره اشك ، تطهیرم كنید

چوب بی عشقی گَزیده گُرده ام
با دو آیه عشق تكفیرم كنید

دام عشقش بسته پاهای دلم
نا رسیده مرگ ، تدبیرم كنید

نان نااهلان نخورده قلب من
جرم ˚را ناكرده ، تقصیرم كنید

چون وزیر قرمطی تا پای دار
بی گناهِ كرده زنجیرم كنید

لعل گشتم در مقام صبر خویش
عینِ صبرم، عشق تعبیرم كنید

منم از نسل گندم زار و تو از ایل بارانی
رسیده فصل سرسبزی ومن در فكر بارانم
تویی سرچشمه ی پاك و زلال بركه ی شعرم
بدان آبی ترین واژه ، تویی در عمق چَشمانم
به فصل خشكِ پاییز و، به سرمای دی و بهمن
ز خورشید نگاه تو ، حرارت خیزد از جانم
سپیده سر زد از مشرق و تو در فكر كوچیدن
به پای توغبار آلوده و تنها ،گره می بست دستانم
میان این غریبستان تو تنها آشنا هستی
بمان ای بهترین همدم كه من محتاج یارانم
ضریح ناز چشمانت ، دخیل حاجتم سوزاند
چه بی خود می كشم بر تو نیاز سبز چَشمانم
تو صبح صادقی هستی كه دارد مژده ی رویش
میان این كویر سرد ، شكوفه زن به دامانم
ز سمت قبله می آیم ، نمازم سوی ناز توست
قیامت خیزد از چشمی ، كه بر نازش مسلمانم
ره كفر و عنادم بست همان آیات سبز عشق
كه در روز ازل حك شد میان لوح ایمانم
حذر ای دل مكن دیگر، ز شور و عشق و شیدایی
كه من از هرم دستانش سرود مهر می خوانم

از آن روزی كه تركم كردی ، ای عشق
شبیه قایقی پهلو شكسته
كه می جوید پناه ساحلی امن
تو را می جویم ای پایان توفان
نشسته ناوكِ سنگین دردی
میان حنجره تا استخوانم
چكیده اشك شب بر دفتر من
گرفته عطر غربت خانه ام را
بهارم ، نیستی تا كه بدانی
كنار پنجره ، بی روح باران
شكسته شاخه ی گل های گلدان
بهارم ، نیستی تا كه بدانی
دلم آبستن قطبِ جنوب است
تمام هستی خورشیدت این جا
به پای چوبه ی دار غروب است
در این غربت كه بوی مرگ دارد
تمام واژه های عاشقانه
شبی با پای خسته پرسه می زد
دل آشفته ام در كوچه ی شعر
تنم ، تب كرده بود و چشم مهتاب
میان بستر خون غلت می خورد
سرشك از دیده می بارید ، اما
ز حجم غصه ها خالی نمی شد
دل خلوت نشین وعاشق من
دریغ از لحظه های رفته و ناب
كه من در این غریبستان نخواندم
كلامی از نگاهی تا بدانم
كه اینجا ، مردمان در لهجه هاشان
تمنای محبت را چه گویند؟

چه باك ،
كه این آفتاب
ذره ، ذره
تبخیر می كند مرا
زمستان ، كه از راه رسد
مثل اولین دانه ی سپید برف
بوسه خواهم زد بر شانه ات
ای مغرورترین قله ی بلند دست نیافتنی

وقتی زحرفهای تودلگیرمیشوم

اسیرواژه های نفسگیرمیشوم

مثال قطره ی اشكی زلال وپاك

زچشمت فِتاده زمین گیرمی شوم

میان بازی عشق اگرچه سربودم

به حكم دلت،بازنده تعبیرمی شوم

غبارم ونشسته بررواق پنجره ها

زباران مهربانی توتطهیرمی شوم

به وسعت دریاست دلم به مهرورزیدن

نباشی،سكوت وخلوت آبگیرمی شوم

سبزینه ی رُسته برلب جوی جوانی ام

زجوروگردش زمانه پیرمی شوم

كویرم وتشنه ی صفای نوازشت

تركم كنی زعالم وآدم سیرمی شوم

وقتی دلم زتمامی دنیاگرفته است

درهرم نفسهای توزنجیرمی شوم

• چت روم
• چت روم فارسی
• شعرهای زیبا
• ردیاب جی پی اس ماشین
• ارم زوتی z300
• جلو پنجره زوتی



تبادل لینک هوشمند
برای تبادل لینک  ابتدا ما را با عنوان شعرهای عاشقانه و آدرس abnoosfox.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.